Tutjes, tutjes... een grote zaligheid om kinderen het zwijgen op te leggen, op momenten dat je effe geen gebleit wil horen... maar voor je het weet zijn ze er zo aan gehecht dat ze niet meer zonder kunnen. Nu is dat hier nogal meegevallen. De oudste was er niet echt aan gehecht, en toen ze 15 maanden was hebben we die tut gewoon weggelaten... zonder problemen. Nr 2 (27 maanden) is echter een ander verhaal... die wilde de laatste tijd liefst 5 tutjes in haar bed. Ok, verder geen probleem, want enkel in bed kan dat nog vind ik op deze leeftijd, maar na een goeie snotvalling en het bijhorende gekwijl stond haar gezicht rond haar mondje vol uitslag. Overdag droogde dat uit, maar na elk dutje flakkerde dat natuurlijk weer op. Het was geen gezicht!
Tutjes afkoken, zalfjes smeren, alles hielp maar tijdelijk, de grote boosdoener was gewoon die tut.
Tot ik eergisteren opeens het licht zag! Ik had haar die dag al enkele keren gezegd dat ze haar tut niet in haar mond mocht steken. En telkens haalde ze die zonder morren uit haar mond... maar ze wilde hem wel niet afgeven. Gewoon vasthouden was al voldoende...
En toen kwam ik dus op het lumineuze idee om de speen er gewoon af te knippen! Geen idee wat haar reactie zou zijn, dus knipte ik er twee af en verstopte de rest, maar wat gebeurde er?! Ze stak hem in haar mond, en toen ze doorhad dat hij niet bleef zitten begon ze heel hard te lachen en rende meteen naar haar grote zus om haar gekke tutten te laten zien!
Oef !
En nu... twee nachten en twee dutjes verder...
gaat ze flink slapen, met haar gemolesteerde tutten...
stevig in haar handjes geklemd...
Hoera voor Amber !!!
flinke meid!
BeantwoordenVerwijderenO dat is misschien wel een goede tip. De oudste zoon (net 3 jaar geworden) moet dringend van zijn tutje af, maar het lukt niet zo goed. Hij vind er nog altijd heel veel troost in. Maar misschien als hij ze enkel kan vasthouden idd...
BeantwoordenVerwijderenIk duim mee! Laat je weten of het gelukt is?
Verwijderenok :-) nu enkel nog over mijn hart krijgen om die tuten ook echt kapot te knippen; weer een stap in het groter worden; snif snif :-/
VerwijderenMoh, 3 jaar is nog zo piep zeg. laat dat kind maar nog even genieten van zijn tutje!
VerwijderenHéél creatief Marleen! Zalig :)
BeantwoordenVerwijderenHeel flink! Mijn zoontje heeft op 2,5 jaar zijn tutjes aan de sint gegeven. Geen gemor. Maar zijn favoriete knuffel bracht gelukkig de nodige troost.
BeantwoordenVerwijderenGeniale oplossing! Toevallig een even creatief idee voor mijn 3 jarig duimerke? (Wel enkel om te slapen)
BeantwoordenVerwijderenHmmm lastig... daar heb ik geen ervaring mee...
VerwijderenWat een originele oplossing!
BeantwoordenVerwijderenHahaha , goed gevonden !!
BeantwoordenVerwijderenEén van onze tweelingmeisjes ( nu 23 maand , maar wel 3 maand te vroeg geboren ) is ook erg aan de tut gehecht . Het afbouwen naar het bedje enkel , is goed gelukt .
Maar ho maar om zonder in slaap te vallen . Ze houdt ze ook altijd vast als ze tuttert , dus ik zie jouw oplossing hier ook wel misschien voor een doorbraak zorgen ;)
Al vind ik ze wel nét nog jong genoeg om dat tutje enkel voor het slapen nog te gebruiken ... of laat ik me misleiden doordat ze zo´n klein frèle ding is dat op alle vlakken nog zoveel achter loopt tov leeftijdsgenootjes ?
Groetjes , Mie
Tja, ik vond onze nr 2 ook altijd nog jong en klein... tot daar ineens een derde komt en je beseft hoe groot ze eigenlijk al is ;-)
VerwijderenJa , ze zijn al groot en komen vooral van zó ver . Ik neem er vaak de kleinste prematurenpakjes nog even bij ( waar ze toen echt in zwommen ) om dat te beseffen , want een 6de komt er hier niet meer . ( al had ik die periode wel veel liever afgesloten met een leukere zwangerschap en een gezondere bevalling ... en een babytijd die niet zo extreem is )
VerwijderenMeegeven met de Sint : die 2 van ons snappen niks van heel dat gedoe , dus denk niet dat dat een oplossing is voor een bijna-2jarige ... (die van ons nu toch niet )
Nr 3 was net 2 jaar en 3 maand toen hij zijn tutjes in een mooi doosje stak en in de nieuwe kleerkast stak voor zijn toekomstige zusjes . Nooit meer aan geweest .
Nr. 2 was 2,5 en meegegeven met de sint ( al tutterde die al meer dan een jaar enkel nog bij ziek zijn of ergens uit logeren , dus weet niet of dat zo telt ;) ) .
En de eerste op 1,5 jaar na een week met zware verkoudheid waarbij ze met tut in de mond niet goed kon ademen . Ze had wel een tic met haar knuffel ( wrijven in de oogjes ) en dat doet ze tot op de dag van vandaag nog ( 12 ) als ze troost nodig heeft of extreem moe is .
De andere ´helft´ van onze tweeling pakt geen tutje , maar sabbelt en zuigt wel op alles wat ´uitsteeksels´ zijn van knuffels . Ze heeft 2 favorieten , maar daar maak ik mij meer zorgen om ... ik kan hier in huis niet alles wat zacht is en wat vorm heeft , weghalen .
Zolang ze er met hun 3 jaar maar echt vanaf zijn , dat is voor mij de absolute grens .
Maar het kan gerust ´erger´ : nichtje werd bij overgang kleuter naar lager ontdaan van de tut ... en die steekt nog elke tut die ze te zien krijgt , in haar mond :o
Maar ik denk dat ik hier jouw trucje na de eindejaarsfeesten toch ga toepassen . Volgens mij gaat dat bij ons tutmadammeke wel pakken :)
Help je me dan ook even aan een trucje voor de andere met haar knuffels ? ;)
Oei , Mie was dat dus hé hierboven ;)
VerwijderenHeel origineel bedacht. Gelukkig heb ik geen problemen gehad bij mijn kroost om de tut weg te laten. Ze waren (en zijn) meer gehecht aan knuffels
BeantwoordenVerwijderenMet een vinger kan je dit spijtig genoeg niet doen...
BeantwoordenVerwijderenWel goed van je gevonden en zalige reactie van nummer 2!!!
Wat een geweldig idee haha!
BeantwoordenVerwijderenBlij dat het helpt, ik zou er nooit opgekomen zijn, denk ik...
we gaan de tutten van onze drie-jarige meid, met de sint meegeven maar nu ik je unieke oplossing lees, weet ik het niet zo goed, nog eens goed met manlief een klapke doen :-)
BeantwoordenVerwijderenzus 3
Eerlijk.... ik dacht dat ze in een grote colère zou uitbarsten... zo zie je maar... ze verrassen je elke dag weer ;-)
VerwijderenWat een idee ! (wie had dat gedacht !)
BeantwoordenVerwijderenHier deed ik het ook zo bij de 3de, maar wel niet zo radicaal. Stukje bij stukje, totdat er niets meer van overbleef en hij kon wennen aan de tut-die-kleiner-werd. Hij kon niet zonder, maar zonder probleem is hij op nog geen 14 dagen tijd tutjesloos geworden
BeantwoordenVerwijderenHaha, dat kan inderdaad ook... ! De zachtere aanpak... ;-)
Verwijderen